Montaż kabiny prysznicowej na płytkach – praktyczny poradnik

Montaż kabiny prysznicowej na istniejących płytkach to zadanie wymagające planu, precyzji i świadomości ryzyka, ponieważ pojedyncze błędy przy wierceniu lub niedostateczna hydroizolacja szybko ujawnią się jako kosztowne szkody. Najważniejsze dylematy dotyczą oceny stanu płytek i podłoża — czyli decyzji, czy wiercić bezpośrednio w szkliwie, czy najpierw wymienić uszkodzone kafle lub wzmocnić podłoże — oraz doboru systemu mocowania: kołki mechaniczne, kołki ceramiczne czy kotwy chemiczne mają różne nośności i wymagania montażowe. Trzeci istotny wątek to izolacja wodna pod kabiną i na styku ściana–podłoga, bo wybór pomiędzy płynną membraną, taśmami uszczelniającymi i silikonem determinuje czas schnięcia, koszty i procedury testowe. W dalszej części artykułu przeprowadzę cię krok po kroku przez przygotowanie płytek, wybór profili i kołków, wykonanie izolacji, montaż, uszczelnienie i testy, podając konkretne ilości, rozmiary i orientacyjne ceny, abyś mógł podjąć decyzję świadomie.

Poniżej znajduje się analiza orientacyjnych kosztów, ilości i czasu dla standardowej kabiny 90×90 cm montowanej na płytkach o grubości 8–10 mm; tabela ma charakter planistyczny i pokazuje pozycje, które najczęściej wpływają na budżet i harmonogram prac.

Sumaryczny koszt materiałów według powyższej tabeli wynosi około 560 zł, a przy doliczeniu robocizny rzędu 300–450 zł orientacyjny budżet całkowity wynosi 900–1 010 zł, co warto uwzględnić już na etapie ofertowania prac; czas prac aktywnych jednego instalatora oscyluje zwykle między 4 a 8 godzin, do których doliczyć trzeba okresy schnięcia i testów od 24 do 72 godzin. Z tabeli wynika także praktyczna wskazówka: wymiana kołków mechanicznych na kotwy chemiczne podnosi bezpieczeństwo montażu przy relatywnie niewielkim wzroście kosztów (+60 zł), natomiast jakość profili i wierteł wpływa bezpośrednio na tempo i estetykę pracy. Mając te liczby możesz zaplanować zakupy i zadecydować, czy inwestować w narzędzia, czy wynająć sprzęt, oraz które elementy traktować jako priorytet dla trwałości instalacji.

Przygotowanie płytek i podłoża pod montaż

Zanim zaczniesz wiercić, przeprowadź dokładną inspekcję: stuknij każdą płytkę, oceń dźwięk, zmierz grubość (typowo 6–10 mm) i sprawdź fugi pod kątem rozwarstwień, bo to wskaźnik stanu kleju i podłoża; pusty dźwięk oznacza ryzyko odspojenia i konieczność naprawy. Jeżeli płytki są kruche lub luźne, usuń je ostrożnie dłutem i przygotuj gładki, nośny podkład; do lokalnych ubytków wystarczy zazwyczaj 1–2 kg zaprawy naprawczej na 1 m², a pełne wiązanie trwa 24–48 godzin, więc planuj prace z marginesem czasowym. Odtłuszczanie i oczyszczenie powierzchni izopropanolem lub denaturatem to prosty krok, który zwiększa przyczepność uszczelek i zapraw, a po takim opracowaniu odczekaj 15–30 minut do odparowania rozpuszczalnika. W miejscach krytycznych, gdzie pod płytką wykryto pustki, rozważ wypełnienie płytką wypełniającą lub wykonanie cienkowarstwowego wyrównania, bo montaż bez stabilnego podłoża grozi pęknięciami oraz utratą szczelności.

Jeżeli występują pojedyncze uszkodzenia, wymiana fragmentów jest tańsza niż demontaż całej okładziny, ale wymaga precyzji: przyklej nową płytkę elastycznym klejem, dbając o prawidłowy docisk i zachowanie równej spoiny; na jedno miejsce przygotuj zapas 1–3 kg kleju w zależności od skali prac. W przypadku większych ubytków lub rozległych pęknięć lepszym rozwiązaniem jest zdjęcie pasa płytek i wykonanie jednolitego podkładu, co stwarza pewne warunki montażowe dla profili i kotew. Pamiętaj o wyschnięciu warstw naprawczych zgodnie z zaleceniami producentów materiałów — często to 24 godziny, a czasem dłużej przy niskich temperaturach lub dużej wilgotności. Dobra dokumentacja fotograficzna przed i po naprawie ułatwia kontrolę jakości i, w razie problemów, komunikację z wykonawcą.

Czyszczenie przed montażem ma znaczenie techniczne i estetyczne, dlatego usuń resztki zapraw, pył i tłuste plamy; do odtłuszczania użyj środka o neutralnym działaniu lub alkoholu izopropylowego 70–90%, których cena rynkowa to około 10–20 zł za butelkę 0,5 l. Unikaj silnych detergentów, których pozostałości obniżają przyczepność silikonu i klejów, i zawsze spłucz dokładnie jeśli użyjesz mydła czy odtłuszczacza na bazie soli. Zaznacz miejsca wiercenia taśmą malarską i przygotuj listę punktów mocowania z uwzględnieniem układu płytek, by nie trafiać w krzyżujące się spoiny ani w dekoracyjne listwy. Taka organizacja pracy zmniejsza ryzyko przypadkowego uszkodzenia glazury i przyspiesza montaż, bo wszystko jest rozplanowane i gotowe do realizacji.

Wybór i dopasowanie profili, kątowników i kołków

Dobór elementów mocujących zacznij od określenia obciążeń: panel szklany 800×2000 mm waży zwykle 20–40 kg, więc dla całości konstrukcji zaleca się 4–8 punktów kotwiczenia rozmieszczonych co 300–400 mm, aby rozłożyć siły równomiernie i uniknąć punktowych przeciążeń. Przy wyborze długości śrub pamiętaj o prostym wzorze: długość śruby = grubość płytki + warstwa kleju + zakotwienie w podłożu (min. 30–40 mm); to oznacza, że przy płytce 8 mm i zaprawie 5 mm wybierzesz śrubę 60–70 mm, by zapewnić pewne zakotwienie. Do twardego podłoża stosuj kołki mechaniczne fi6–8 mm, a do pustaków i słabego podłoża rozważ kotwy chemiczne, które znacząco zwiększają nośność i stabilność mocowania, choć podnoszą koszty i wymagają czystego, suchego otworu. Kątowniki i profile powinny być odporne na korozję — aluminium lub trwałe powłoki — oraz posiadać możliwość regulacji, co ułatwi poziomowanie i kompensowanie niedoskonałości płytek.

Profile montażowe wybieraj zgodne z wysokością paneli i z uwzględnieniem miejsca na uszczelki; standardowe długości 1,8–2,0 m dobrze wpisują się w większość realizacji, a cena za metr profilu aluminiowego może wynosić od 25 do 120 zł w zależności od jakości wykończenia i systemu mocowania. Zainwestowanie w lepszy profil upraszcza montaż i redukuje późniejsze naprężenia szkła, co często przekłada się na mniejsze koszty serwisowe w przyszłości; warto pomyśleć o komplecie profili i kilku kątowników zapasowych. Kątowniki L wykorzystaj tam, gdzie montaż bezpośrednio do płytki jest utrudniony — dobre rozmieszczenie kątowników pozwoli przenieść siły na bardziej nośne fragmenty podłoża. Uszczelki i listwy maskujące powinny być wymienialne; system z regulacją i wymiennymi wkładkami uszczelniającymi daje komfort serwisu i dłuższą żywotność instalacji.

Dobór wierteł i technika wiercenia to kolejny element dopasowania; do szkliwa używaj wierteł diamentowych lub z węglików spiekanych 6–8 mm, a do podłoża betonowego lub cegły przełącz się na wiertła SDS lub koronki odpowiednich średnic. Wierć na niskich obrotach przy stałym chłodzeniu wodą albo częstym przerywaniu, aby nie przegrzewać wiertła i nie powodować odprysków szkliwa; tryb udarowy na glazurze jest zakazany, bo prowadzi do pęknięć. Przy słabszym podłożu lub pustakach zastanów się nad kotwieniem w głębszej warstwie konstrukcyjnej lub zastosowaniem kotew chemicznych, które wymagają czystego otworu i czasu wiązania. Przed wierceniem nanieś taśmę na miejsce otworu i wykonaj punkt prowadzący, co znacznie zmniejsza ryzyko poślizgu i uszkodzenia wzoru płytek.

Izolacja wodna pod kabiną i wokół ścian

Izolacja wodna to nie dekoracja, to zabezpieczenie konstrukcji — zalecane jest zastosowanie płynnej membrany na całej powierzchni podłogi pod kabiną oraz podciągnięcie jej w pionie na ścianę na wysokość co najmniej 150–200 mm, aby chronić przyległe warstwy przed penetracją wody. Płynne membrany nanosi się przeważnie w dwóch warstwach po około 1 kg/m² każda, zatem na kabinę 0,9×0,9 m potrzeba około 2–3 kg produktu, a opakowanie tej wielkości kosztuje zwykle 100–150 zł; pamiętaj o wymaganym czasie schnięcia między warstwami i o właściwym przygotowaniu powierzchni. Taśmy bitumiczne lub butylowe w narożnikach oraz mankiety uszczelniające przy odpływie są nieodzowne — nakłada się je przed membraną i zatapia w niej drugą warstwę dla ciągłości izolacji, co znacząco redukuje ryzyko przecieków. Dobrą praktyką jest dokumentowanie prac izolacyjnych i wykonanie testu szczelności po utwardzeniu membrany, bo tylko sprawdzenie realne potwierdzi skuteczność zastosowanych materiałów i metod.

Do newralgicznych punktów jak odpływ czy narożniki stosuj taśmy uszczelniające 30–50 mm szerokości, zwykle w ilości 3–5 m na typowy montaż, co kosztuje 30–60 zł i daje znaczne bezpieczeństwo w połączeniu z membraną; taśmy kleimy na czyste i sucha powierzchnie, a następnie zatapiamy je warstwą membrany. Manewr ten minimalizuje ryzyko kapilarnego podciągania i maskuje drobne nierówności podłoża, a przy połączeniu z neutralnym silikonem sanitarnym stanowi trwałą barierę przeciwprzenikaniu wody. Przy doborze produktów sprawdź zalecenia producenta odnoszące się do kompatybilności (np. czy membrana współpracuje z taśmami i silikonami danej kategorii) oraz wymagane czasy schnięcia; nieprzestrzeganie tych zaleceń to częsta przyczyna awarii. Pamiętaj też o odpowiednim przygotowaniu odpływu — mankiet uszczelniający i dokręcenie elementów zgodnie z protokołem producenta minimalizują ryzyko wycieków przy dużych przepływach wody.

Testy schnięcia i szczelności są niezbędne: podstawowy test polega na zapełnieniu obrysu kabiny wodą do 10–20 mm i obserwacji przez 24 godziny, co pozwala wykryć lokalne przedarcia lub nieszczelności, a pełne właściwości membrany pojawiają się zwykle po 24–72 godzinach, natomiast niektóre produkty osiągają parametry mechaniczne pełne po 7 dniach. Nawet gdy powierzchnia wydaje się sucha, unikaj obciążania wodą przez minimum 24 godziny, bo gwałtowny kontakt z wodą może ujawnić mikro‑nieszczelności. W razie wykrycia przecieku popraw miejsce uszczelnienia lokalnie i powtórz test, a jeśli problem dotyczy elementów konstrukcyjnych, wyznacz czas i zakres naprawy przed dalszym montażem szkła. Dobre planowanie i czas na testy to ubezpieczenie przed kosztownymi rozbiórkami i późniejszymi kłopotami z wilgocią.

Przygotowanie podłoża i wzmocnienie powierzchni

Rodzaj podłoża determinuje potrzebę wzmocnienia: beton i jastrych dają nośną bazę do kotwienia, natomiast podłoga drewniana wymaga wykonania dodatkowej, stabilnej konstrukcji nośnej z wodoodporną płytą, żeby zapanować nad ruchem i zapobiec pęknięciom kafli oraz luzowaniu elementów. Jeśli pracujesz na drewnie, zastosuj płytę wodoodporną o grubości 18–22 mm przykręconą do legarów wkrętami co 150–200 mm, a następnie wykonaj hydroizolację nad płytą, bo bezpośrednie kotwienie do ruchomego podłoża jest ryzykowne. Przy obecnej glazurze rozważ, czy sensowniej jest wiercić bezpośrednio w kaflach — jeśli płytki są solidnie przyklejone do podkładu nośnego, to wystarcza, ale gdy wykryjesz niestabilne fragmenty, lepiej zdjąć pas okładziny i przygotować jednolity podkład. Przy projektach z cięższymi elementami zalecam planować wzmocnienia lokalne ze stalowymi kątownikami i płytami rozkładającymi obciążenia, zakotwionymi w konstrukcji nośnej podłogi.

Pod brodzikiem i pod profilami stosuj płyty cementowo‑włóknowe lub cementowe płyty podkładowe 10–12 mm, przykręcone i uszczelnione taśmą oraz membraną, co pozwala równomiernie rozłożyć ciężar i zabezpieczyć połączenia przed wilgocią; płyta powinna wystawać poza obręb elementu o 10–20 mm, aby pozostawić miejsce na silikon i taśmy. Przykręcanie wkrętami co 150–200 mm zapewnia stabilność, a spoiny należy przygotować zgodnie z wymaganiami systemu hydroizolacyjnego, w tym zatopić taśmy uszczelniające i nanieść drugą warstwę membrany. W przypadku planowanego montażu ciężkich drzwi lub systemów przesuwnych rozważ dodatkowe metalowe podpory kotwione bezpośrednio w konstrukcji nośnej, bo same profile mogą nie przenieść punktowych obciążeń. Pamiętaj również o dostępie serwisowym do wnętrza konstrukcji przy odpływach i łączeniach, by w przyszłości móc przeprowadzić drobne naprawy bez rozkuwania płytek.

Jeżeli projekt przewiduje duże obciążenia albo słabe podłoże, zastosuj kotwy chemiczne z odpowiednim zakotwieniem 60–80 mm oraz pręty gwintowane, co znacząco zwiększa nośność mocowań w porównaniu do typowych kołków mechanicznych; kotwy chemiczne wymagają czystego, odpyłowanego otworu oraz czasu utwardzania, zwykle 24–48 godzin. Przed decyzją sprawdź parametry nośności i instrukcje producenta w kontekście przewidywanego obciążenia, bo ignorowanie tych danych to prosta droga do awarii. Montaż kotw chemicznych lepiej zaplanować tak, by mieć dostęp do zapasu elementów i narzędzi, oraz przygotować plan w przypadku konieczności odcięcia zbyt blisko położonych kanałów instalacyjnych. Dobrze wykonane wzmocnienia eliminują późniejsze problemy, dlatego zaplanuj je przed ostatecznym montażem szkła i profili.

Mocowanie kabiny do płytek i ustawienie poziomu

Wyznacz pozycje montażowe precyzyjnie: oznacz punkty mocowań na taśmie malarskiej, sprawdź przekątne i ustaw tymczasowo profile na taśmach, aby ocenić szczeliny i ewentualne korekty przed wierceniem, ponieważ poprawka po otworach jest trudna i kosztowna. Do kontroli użyj poziomicy laserowej, a tolerancje staraj się utrzymać na poziomie maksymalnie 2 mm na 2 m w pionie, bo nawet niewielkie odchylenia wpływają na działanie drzwi i szczelność uszczelnień. Przy wyznaczaniu punktów uwzględnij rozkład obciążeń oraz miejsca, gdzie profile mogą mieć kontakt z nośnym podłożem, aby skierować śruby w elementy konstrukcyjne, a nie tylko w warstwę kleju pod płytką. Przed wierceniem zabezpiecz płytki taśmą, wykonaj punkt prowadzący i używaj niskich obrotów oraz chłodzenia, by uniknąć odprysków i pęknięć szkliwa.

Technika wiercenia i montażu jest kluczowa; najpierw wykonaj otwory prowadzące, oczyść je z pyłu szczotką i odkurzaczem, potem wprowadź kołek (mechaniczny lub chemiczny) zgodnie z instrukcją i osadź profil wstępnie, sprawdzając jego położenie przez ponowne ustawienie poziomu. Przed ostatecznym dokręceniem upewnij się, że profile nie są skrzywione i że szczeliny do ściany są równomierne, a później dokręć śruby z umiarkowanym momentem, unikając deformacji elementów; przetoczenie śruby ponad normę może zerwać płytkę lub zamienić gwint w kołku. Poniżej krok po kroku standardowy przebieg montażu, który usprawni pracę i ograniczy ryzyko uszkodzeń:

• Wymierz i oznacz punkty montażu, zabezpiecz płytki taśmą.
• Nałóż taśmę prowadzącą i wykonaj otwory pilotowe, użyj wiertła diamentowego do szkliwa.
• Oczyść otwory, wprowadź kołek lub żywicę chemiczną, zamocuj profil wstępnie.
• Sprawdź pion i poziom, ustaw kliny dystansowe, dokręć śruby kontrolnie.
• Mocuj kolejne profile i panele, sprawdzając płaskość i działanie drzwi.
• Uszczelnij styki taśmą i silikonem, wykonaj test szczelności po utwardzeniu.

Po zamontowaniu profili użyj podkładek dystansowych 1–3 mm do korekty poziomu oraz regulowanych śrub montażowych, by precyzyjnie ustawić pion i działanie drzwi; ustawiaj elementy etapami, sprawdzając ruch skrzydła i równomierne szczeliny 4–8 mm. Po ostatecznym dokręceniu przeprowadź test suchości i dynamiczny test drzwi, otwierając i zamykając kilka razy, by zidentyfikować przetarcia uszczelki lub zbyt duże opory. Jeśli wszystko działa poprawnie, zabezpiecz połączenia silikonem i pozostaw do pełnego utwardzenia zgodnie z zaleceniami, zanim przystąpisz do testów wodnych. Dokładność na tym etapie oszczędza wielu problemów eksploatacyjnych i kosztów naprawy.

Zabezpieczenie narożników, krawędzi i uszczelnienia silikonem

Wybór silikonu ma znaczenie; stosuj neutralny silikon sanitarny odporny na pleśń i wilgoć, bo octowe warianty mogą reagować z metalami i niszczyć powłoki anodowane, a 1 kartusz 310 ml przy standardowej fugowej geometrii zwykle wystarcza na 10–12 m bieżących fugi, co oznacza, że dla kabiny o obwodzie 3–4 m jeden kartusz jest wystarczający, choć zapasowy warto mieć na poprawki. Przed aplikacją umieść piankowy backer rod w szerszych szczelinach o średnicy 6–8 mm, aby kontrolować głębokość fugi i ograniczyć zużycie silikonu, a optymalna grubość warstwy to zwykle 5–8 mm, co zapewnia elastyczność i trwałość. Aplikuj silikon równym ruchem z dyszą pod kątem 45° i wygładzaj natychmiast szpatułką lub palcem zwilżonym roztworem mydła, usuwając nadmiar przed wstępnym związaniem; estetyczne i ciągłe fugi lepiej chronią przed kapilarami i brudem. Zabezpiecz krawędzie taśmą malarską dla prostych linii, zdejmując ją zaraz po wygładzeniu — to prosty trik dający profesjonalny efekt i minimalizujący konieczność poprawek.

Profile narożne i listwy ochronne ułatwiają wykończenie i chronią krawędzie płytek przed uderzeniami oraz ułatwiają aplikację silikonu, bo ograniczają jego rozlew i ułatwiają uzyskanie równych krawędzi; dobierz profil tak, by mieścił przewidywaną grubość fugi i nie kolidował z ruchem drzwi. Montując profile, stosuj cienką warstwę kleju lub silikon montażowy pod profile i dociśnij, a miejsca łączeń dodatkowo wzmocnij taśmą uszczelniającą i silikonem; takie podejście eliminuje mostki kapilarne i poprawia estetykę. Pamiętaj, że profile powinny być odporne na korozję i łatwe w serwisowaniu, bo dostęp do uszczelnień ułatwia przyszłe naprawy. Warto też przewidzieć niewielki zapas profili i uszczelek na wymianę, bo eksploatacja i czyszczenie z czasem wymagają odświeżenia elementów miękkich.

Czas wiązania silikonu zależy od warunków, ale przy 20°C i 50% wilgotności cienka warstwa zwykle tworzy skórkę w 20–60 minut, a pełne utwardzenie zajmuje 24–48 godzin, w niektórych warunkach nawet do 7 dni; dlatego ogranicz kontakt z wodą przez co najmniej dobę, a optymalnie przez 48 godzin dla pewności. Jeżeli zauważysz pęcherzyki lub nierówności po związaniu, działaj szybko — usunięcie i ponowne wykonanie fugi jest prostsze w pierwszych 24 godzinach niż po pełnym utwardzeniu, dlatego miej zapasowy kartusz przygotowany. Przy niskich temperaturach i dużej wilgotności czas utwardzenia wydłuża się, co warto uwzględnić w harmonogramie i nie spieszyć się z testami wodnymi. Estetyczne i trwałe uszczelnienia przedłużają żywotność instalacji oraz ograniczają ryzyko rozwoju pleśni i korozji metalowych elementów.

Szczelność, testy i konserwacja po montażu

Testy szczelności to krok obowiązkowy: najpewniejszy sposób to zalanie obrysu kabiny wodą na wysokość 10–20 mm i obserwacja przez 24 godziny, by wykryć nieszczelności, a także kontrola miejsc szczególnie narażonych jak odpowietrzenia, połączenia profili i mankiet odpływu. Oprócz testu statycznego zrób dynamiczną próbę drzwi, polewając uszczelki wodą podczas ruchu skrzydła, bo niektóre przecieki ujawniają się tylko przy pracy mechanicznej, a nie tylko w stanie spoczynku. Użyj wilgotnościomierza powierzchniowego tam, gdzie podejrzewasz zawilgocenie za profilem lub pod płytką; wartości powyżej 10–12% wymagają obserwacji i ewentualnej korekty uszczelnień, bo długotrwała wilgoć to przyczyna degradacji. Dokumentuj wyniki testów zdjęciami i notatkami oraz zachowaj protokoły, co ułatwi przyszłą konserwację i potencjalne dochodzenie roszczeń przy ewentualnych wadach montażowych.

Konserwacja polega głównie na kontroli i szybkich naprawach: sprawdzaj silikonowe fugi i uszczelki raz w roku, usuwaj osady i osadź nowe uszczelnienia w razie potrzeby, a pełna wymiana silikonu co 3–5 lat jest rozsądną praktyką przy intensywnym użytkowaniu; koszt materiałów to zwykle 25–40 zł za kartusz, a wymiana to często 1–2 godziny pracy. Odpływ czyść co miesiąc, usuwając włosy i osady, by zapobiegać zastojom — zablokowany odpływ to częsty powód lokalnych przecieków i nieprzyjemności. Raz na rok sprawdź dokręcenia śrub i profile, uzupełniając drobne luzy, bo lekceważenie ich prowadzi do naprężeń i mikrouszkodzeń płytek. Systematyczna kontrola to najtańsza forma ubezpieczenia instalacji: reagując szybko na drobne usterki unikniesz demontażu i kosztownych napraw.

W razie wykrycia przecieku najpierw zlokalizuj źródło barwnikiem lub testem punktowym, a potem dokonaj napraw punktowych: małe nieszczelności często da się usunąć usunięciem starego silikonu i nałożeniem nowej fugi, co zajmuje krótką chwilę i niewielkie ilości materiału. Jeśli problem dotyczy struktury podkładu lub membrany, konieczne może być odsłonięcie miejsca i wykonanie naprawy bardziej rozległej, łącznie z osuszeniem i ponownym uszczelnieniem, co pociąga za sobą wyższe koszty i dłuższy czas prac. Zawsze miej przygotowany zestaw narzędzi i minimalny zapas silikonu oraz taśm, by natychmiast reagować na drobne awarie; szybka reakcja ogranicza rozwój szkód. W trudnych przypadkach zwróć się do specjalisty z odpowiednimi narzędziami diagnostycznymi i doświadczeniem, bo prawidłowa naprawa konstrukcyjna to inwestycja, która zwraca się w uniknięciu kolejnych problemów.

Montaż kabiny prysznicowej na płytkach

• Czy należy ocenić stan płytek i podłoża przed montażem?

  Tak, należy ocenić stan płytek i podłoża, usunąć uszkodzenia, oczyścić i odtłuścić powierzchnie, a w razie potrzeby wzmocnić podłoże.

• Jak dobrać elementy montażowe do rodzaju płytek i ich grubości?

  Wybierz profile i kołki dopasowane do grubości płytek, sprawdź parametry producenta, używaj kołków ceramicznych i zaprawy uszczelniającej.

• Jak zapewnić wodoodporną izolację pod kabiną?

  Zastosuj taśmy wodoodporne i uszczelniające, profile narożne, wysokiej trwałości silikon; całość powinna być uszczelniona wokół ścian, narożników i strefy brodzika.

• Jak wykonać montaż i przeprowadzić test szczelności?

  Równomiernie rozmieść punkty mocowania, użyj poziomicy i dystansów, zainstaluj kabinę, uszczelnij wszystkie styki i wykonaj test szczelności bez wycieku wokół brodzika i ścian.